ΚΑΤΣΟΥΛΑΡΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ


ΚΑΤΣΟΥΛΑΡΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ

Πτυχίο Οικονομικών Επιστημών από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Διετής φοίτηση στο τμήμα Τέχνες και Θεάματα (Arts & Spectacles) στη Sorbonne Nouvelle (Paris III).

Από το 1999 συνεργάζεται τακτικά με την εφημερίδα Το Βήμα της Κυριακής, στην κριτική-παρουσίαση βιβλίων.

Από το 2002 παραδίδει σεμινάρια λογοτεχνικής μετάφρασης στο ΕΚΕΜΕΛ.

Έχει συνεργαστεί στη συγγραφή σεναρίων και κειμένων για την τηλεόραση.
Διηγήματα και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά ή μη περιοδικά (Νέα Εστία, Δέντρο, Ρεύματα, Να ένα μήλο, Madamme Figaro, κ.ά.)

Διατέλεσε γενικός γραμματέας και ταμίας της Εταιρείας Συγγραφέων.

 Πληροφορίες: 
Όνομα:  ΚΩΣΤΑΣ
Επίθετο:  ΚΑΤΣΟΥΛΑΡΗΣ
Εργογραφία: 

ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ:


"Ο αντίπαλος", μυθιστόρημα, Πόλις, 2005
"Ο παραθεριστής", μυθιστόρημα, Εστία, 2001
"Το σύνδρομο της μαργαρίτας", μυθιστόρημα, Εστία, 1998
"Ιστορίες από τον αφρό", νουβέλα, Εστία, 1997

ΘΕΑΤΡΟ


"Όταν ο λύκος είναι εδώ", θεατρικό, Πόλις, 2004 (ανέβηκε στο Θέατρο Σημείο τη σεζόν 2004-2005)

Μεταφράσεις (από τα γαλλικά:)

Φιλίπ Σολλέρς, "Σταθερό πάθος", Εκκρεμές
Μισέλ Ουελμπέκ, "Πλατφόρμα", Εστία
Τσβετάν Τοντoρόφ, "Μνήμη του κακού, πειρασμός του καλού", Εστία
Φρανσουά Ταγιαντιέ, "Ανιέλκα", Πόλις
Φρανσουά Ταγιαντιέ, "Η περίπτωση Τζεντίλε", Πόλις
Γκαμάλ Γκιτάνι, "Εκεί που βασιλεύει ο ήλιος", Καστανιώτης
Ντάι Σούτζι, "Ερμηνευτής ονείρων", Διήγηση
κ.ά.


Διεύθυνση: 

Κλεομένους 37-39
106 76 Αθήνα


Έτος γέννησης:  1968
Τόπος γέννησης:  Άρτα
Τίτλος αποσπάσματος:  Ο αντίπαλος
Κείμενο αποσπάσματος: 

ΤΩΡΑ κινείσαι σαν σκιά, γλιστράς στους δρόμους της πόλης, αφήνεσαι στη ροή του πλήθους, στην ένταση της κυκλοφορίας. Περνάς ώρες ατελείωτες στα πολυκαταστήματα, στις κυλιόμενες σκάλες, στα σημεία όπου ο κόσμος συνωστίζεται, γυρεύει διέξοδο. Σ' αρέσει να παρακολουθείς τα ξαναμμένα πρόσωπα, καθώς ποζάρουν δίπλα σε υπερφωτισμένα ράφια, γυρεύοντας το προϊόν που θα δώσει νόημα στη μέρα τους. Οι περισσότεροι μοιάζουν ανέτοιμοι να αφήσουν έγκαιρα το χώρο, διστάζουν, κι ενώ η πιστωτική τους κάρτα δεν αφήνει πια πολλά περιθώρια για όνειρα, εκείνοι προσπαθούν να γαντζωθούν από κάποια εξωπραγματική υπερπροσφορά - λίγο ακόμη, λίγο ακόμη και θα φύγω...
Υπάρχουν ωστόσο και μερικοί που μοιάζουν να τους παρέσυρε εκεί κάτι πάνω από τη θέλησή τους, η γυναίκα τους, το παιδί τους ή κάποια ανυπόμονη πεθερά, και δυσφορούν, πάσχουν, ασφυκτιούν μέσα σ' αυτό τον οργασμό φωταψίας και χρωμάτων. Στα σφιγμένα πρόσωπά τους διακρίνεις το άγχος, ακόμη και το φόβο, θέλουν να το βάλουν στα πόδια, να ανοίξει η γη να τους καταπιεί, μόνο που η γη βρίσκεται τώρα οκτώ ορόφους κάτω από τα πόδια τους, οπότε συνήθως βρίσκουν διέξοδο προς τα πάνω, στη σελφ σέρβις καφετέρια, στην παρηγοριά του ανοιχτού ορίζοντα και του δημόσιου W.C.
Καμιά φορά παρακολουθείς κάποιον, για έναν δύο ορόφους, όχι παραπάνω· μελετάς τις κινήσεις του, ακολουθείς το βλέμμα του καθώς σκαλώνει ανάμεσα στις βιτρίνες και τα ράφια, τα χέρια που μπαινοβγαίνουν νευρικά στο παντελόνι ή στο μπουφάν, που ψάχνουν το πορτοφόλι· αισθάνεσαι ότι ίσως έχεις να κάνεις με κάποια αδελφή ψυχή, το ίδιο μόνη και απομονωμένη μ' εσένα, έναν ακόμη λαθρεπιβάτη αυτής της πόλης που κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, καθηλωμένη στο σήμερα.
Κοιτάς τις διαφημίσεις. Τις διαφημίσεις που καλύπτουν σχεδόν κάθε χιλιοστό ελεύθερου χώρου στο πολυκατάστημα, που κρέμονται πάνω από τα ίδια τα προϊόντα όπως οι μεταλλικές ταυτότητες στο λαιμό των φαντάρων, αληθινός στρατός της σωτηρίας. Κοιτάς τα αισθησιακά σώματα των γυναικών και των αντρών, που κι αυτά με τη σειρά τους σε κοιτούν με νόημα· σώματα όλο και πιο γυμνά, όλο και πιο προκλητικά, σύμβολα μιας νέας λατρείας που υπόσχεται τα πάντα αρκεί να τα θέλεις όλα τώρα. Προτάσεις ζωής: προτάσεις για το χειμώνα, την άνοιξη, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Προτάσεις για να βγεις, να κάτσεις σπίτι, να ξεκουραστείς. Προτάσεις για να το βάλεις στα πόδια το Σαββατοκύριακο. Εικόνες ευτυχίας, εικονολατρία, αφηγήσεις· ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος, χαμόγελα. Πολλά χαμόγελα. Αλλά και βλέμματα πονηρά, προκλητικά. Προσκλήσεις σε απολαύσεις που δεν γίνονται λέξεις? όλοι με όλους, όλοι για όλα, όλα για το τίποτε. Τα πάντα επιτρέπονται, σχεδόν επιβάλλονται. Αέρας ευημερίας, ελευθερία και θάνατος, σε μια αφίσα που δεσπόζει στο κέντρο του ορόφου με τα αντρικά εικονίζεται ένα αυτοκινητικό δυστύχημα· ο δρόμος είναι σπαρμένος πτώματα, τα πτώματα φορούν τη μάρκα ρούχων που διαφημίζεται.
Στους γύρω δρόμους, στα κιόσκια, στα περίπτερα, δεν υπάρχουν μυστικά. Τα υπονοούμενα έχουν γίνει προ πολλού νοούμενα. The real thing. Οι μάσκες πέφτουν, τα ρούχα πέφτουν, οι ψωλές σηκώνονται. Τα βυζιά φουσκώνουν, οι ρόγες σκληραίνουν, τα μουνιά ανοίγουν και σας υποδέχονται. Οι κωλοτρυπίδες διαστέλλονται και συστέλλονται, τα σκατά στριμώχνονται στο βάθος, στο βάθος κήπος και τόνοι από διεγερτικά. Γάμησέ με, ξέσκισέ με, πάτησέ με, κάνε με κομμάτια. Οι γέροι κουνούν το κεφάλι, οι νέες και οι νέοι τον κώλο τους, που κι αυτός λέει περίπου τα ίδια πράγματα, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, οι τιμές πέφτουν, η αγορά ισορροπεί κάπου ανάμεσα στο μη και στο δεν, οι σωματέμποροι τρίβουν τα χέρια τους και τα αχαμνά τους.
Σαν πέφτει το σκοτάδι, μπαίνεις στο 209, παίρνεις το δρόμο προς κάποια Έξοδο, προς τις μεγάλες αρτηρίες. Από τον καινούργιο περιφερειακό, η πόλη απλώνεται στα πόδια σου· τεράστια ποτάμια λάβας κυλούν και συναντιούνται στους υπερμεγέθεις ανισόπεδους κόμβους. Οδηγείς αργά, δεξιά, με το βλέμμα σου να πλανιέται στην ηλεκτρισμένη κοιλάδα, στο βάθος αχνοφαίνονται σαν μακρινά φαντάσματα τα δεξαμενόπλοια. Σταματάς στη βοηθητική λωρίδα, ανάβεις τα αλάρμ. Βάζεις το χρονόμετρο στο ρολόι σου να τρέχει, και περιμένεις. Καπνίζεις ένα τσιγάρο ακούγοντας τα αυτοκίνητα που περνούν ουρλιάζοντας στ' αριστερά σου. ’λλοτε σε 9, άλλοτε σε 12, μα ποτέ σε περισσότερα από 14 λεπτά, καταφτάνει το ειδικό όχημα οδικής βοήθειας των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων. Οι υπάλληλοι φορούν φωσφορίζουσες στολές· είναι συνήθως νέοι και χαμογελαστοί, στα περισσότερα πληρώματα υπάρχει πια και γυναίκα. Παρκάρουν το γερανό λίγα μέτρα πίσω από το 209, σε πλησιάζουν με βήμα σταθερό. Βάζεις μπροστά και φεύγεις σπινάροντας: από τον καθρέφτη σου παρακολουθείς τις αντιδράσεις τους, καταγράφεις τις εκφράσεις θυμού κι απογοήτευσης στα πρόσωπά τους.
Λίγο έξω από το διεθνές αεροδρόμιο επιβραδύνεις και πάλι, διστάζεις. Στη θέα των αεροπλάνων που ανεβοκατεβαίνουν στον ορίζοντα, ένα γλυκό συναίσθημα προσμονής κατακλύζει την καρδιά σου. Καμιά φορά, αυτές τις στιγμές, για λίγο μόνο, σου περνά η σκέψη να εγκαταλείψεις την προσπάθεια, να αφεθείς στη ροή, να παραδοθείς. Σε ποιον, σε τι, για ποιο λόγο, αυτές τις στιγμές, για λίγο μόνο, παύει να έχει σημασία. Θες να επιστρέψεις στην πατρίδα ξανά, στη φυλή των ανθρώπων.


E-mail:  kostas.katsoularis@gmail.com
Website:  http://www.katsoularis.gr