Σαν αποχαιρετισμό στον ζωγράφο Παναγιώτη Τέτση (1926-2016), αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από κείμενο του ποιητή Γιάννη Κοντού (Τα ευγενή μέταλλα, ΙΙ, Κέδρος 2005)

Καλλιτέχνης ουσιαστικά της υπαίθρου και του αστικού χώρου. Ο αέρας βοηθάει τα χρώματα να απλωθούν, να φέρουν το αποτέλεσμα που επιθυμεί ο ζωγράφος. Θα έλεγα, ακόμη, ποιητής και πρακτικός της ζωής και της φύσης. Γι᾽αυτό θα ήθελα θα ήθελα να αρχίσω τη μικρή μου περιδιάβαση με θέμα νεκρές φύσεις. Μετρημένος, κλασικός, θα έλεγα ήρεμος και στα χρώματά του. Κόκκινα φρούτα στο τραπέζι -- όπως κάρβουνα στη φωτιά. Κυλούν τα φρούτα στην κατηφόρα του χρόνου. Ένα δέντρο στη Σίφνο μιλά πράσινα στο φως και δεν φοβάται την ξηρασία. Εξάλλου βρέχει μέσα του. Το τραπέζι πράσινο ή λευκό, και πιο κει οι γαλάζιες πτυσσόμενες καρέκλες, και γαλάζια τα μάτια σου και η αγωνία μου να βλέπω εικόνες. Σ᾽ένα άλλο, χρωματιστά μολύβια με αρτιότητα σχεδίου, ώστε τα φρούτα να τρώγονται ή να γυρνάνε στο δεντρο που τα γέννησε. Και πάμε στα νησιά. Σίφνος εν κατόψει με σινική μελάνη. Το πινέλο παίζει με τον ήλιο και τη θάλασσα και βγάζει αυτό το μαύρο, αυτό το γύρισμα του πολιτισμού μας. Αυτό που ο Σεφέρης λέει «αγγελικό και μαύρο φως». Άλλη μια Σίφνος εν κατόψει με χρώμα. Εδώ ο ζωγράφος πετά, βλέπει και ζωγραφίζει. Δεν παρεμβάλλεται μηχανικό μέσο. Και εκείνες οι πολύχρωμες βάρκες βαλμένες πάνω στα σκούρα νερά. Μικροταξιδεμένες, για τον Αχέροντα δεν ξέρουν τίποτα...