Με θλίψη μας πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του ιδρυτικού μας μέλους, ποιητή, πεζογράφου, δοκιμιογράφου, ανθολόγου και εικονογράφου Μάρκου Μέσκου.

Γεννημένος το 1935 στην Έδεσσα, σπούδασε στο Τμήμα Γραφικών Τεχνών και Διακόσμησης του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Σχολής Δοξιάδη στην Αθήνα.

Το 1996 τιμήθηκε με το βραβείο ποίησης του περιοδικού Διαβάζω (πρόκειται μάλιστα για την πρώτη φορά που απονεμήθηκε το βραβείο) για τη συλλογή του Χαιρετισμοί (1995), το 2005 με το βραβείο Καβάφη, το 2006 με το βραβείο του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου, και το 2013 με Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του Τα λύτρα (2012). Ήταν εγκατεστημένος στη Θεσσαλονίκη από το 1981. Πολιτικοποιημένος από νεαρής ηλικίας, αυτοχαρακτηριζόταν ως «ουμανιστής κομμουνιστής χωρίς κομματική ταυτότητα». Η κηδεία του τελέστηκε την Πέμπτη στην Έδεσσα. Στους οικείους του εκφράζουμε τη συμπαράστασή μας.

Από την ποιητική του συλλογή Όνειρα στον Άδη, εκδόσεις Το Ροδακιό, το ομώνυμο ποίημα:

Όνειρα στον Άδη
Το άδειο ποτήρι του νεκρού είναι·
μην τσουγκρίζεις μαζί του.
Σταγόνα δεν πέρασε ποτέ
Νέκυια σε ονόμασαν παλιά και Άδη
και Τάρταρα της Γης έγκατα λειώνοντας
τα κόκκαλα όσων έζησαν στο πάνω Φως·
Ου Τόπος
που με πουλιά κι ανθούς
χαράματα και δειλινά και νύχτες μαγικές
τον τραβούσαν
 
κάτω – όλα πονούν εδώ μονολογούσε
(υπάρχουν πετούμενα στον Άδη; Γιατί
δεν απαντούν οι λέξεις;)
Αν πρόλαβε κάποιο κερί ν’ ανάψει
λίγο κατόπιν έσβησε στον άνεμο
τρεμούλιασε η λάμψη του και χάθηκε οριστικά
από ανίκητο μαύρο του θανάτου.
…Καιρός των θηρίων πάλι.