| Εργογραφία: |
Εργογραφία:
Τζάμπα η παράταση (διηγήματα, Πατάκης 2020)
Τυχερό (μυθιστόρημα, Πατάκης 2017)
Το χαρτόκουτο (μυθιστόρημα, Πατάκης 2015)
Όλο το φως απ’ τα φεγγάρια (διηγήματα, Πατάκης 2011)
Του κόσμου ετούτου (μυθιστόρημα, Κέδρος 2009)
Χοιρινό με λάχανο (νουβέλες, Κέδρος 2004)
|
| Κείμενο αποσπάσματος: |
της Ελένης
Την είχα πλάι μου στο κρεβατάκι της και της έλεγα παραμύθια. Ήθελε όλο να
ακούει για παιδάκια που πήγαιναν κρυφά απ’ τους γονείς τους να παίξουν
βράδυ στην παιδική χαρά αλλά χάνονταν και βάζαν τα κλάματα. Στο τέλος
βέβαια πάντα τα έβρισκε ο μπαμπάς τους, που είχε βγει να τα ψάξει, και τα
έπαιρνε σπίτι. Τρεις ακόμα ημέρες για να γυρίσει η μάνα της, το πρωί τής είχα
στείλει λουλούδια. Πέντε χρόνια σαν πέντε λεπτά, της είχα γράψει στην κάρτα.
Πότε επιτέλους θα γίνεις παππούς, μου είχε πει στο τηλέφωνο, να σου
φτιάχνω χαμομηλάκια και να σου τα φέρνω στην πολυθρόνα.
Με άκουγε συνεπαρμένη η μικρή και με κοιτούσε στα μάτια. Πώς θα
ήταν, σκεφτόμουνα, αν η μάνα της δεν γυρνούσε. Πώς θα ήταν αν χανόμουν
εγώ. Να τη χαίρεσαι κάθε μέρα, μου έλεγαν. Δεν ξέρεις πώς περνάει ο καιρός.
Πριν δυο μήνες είχα γίνει πενήντα δύο. Ογδόντα τέσσερα η μάνα μου,
ογδόντα επτά ο πατέρας μου. Σαράντα χρόνια η αδερφή μου πεθαμένη.
Τη χάιδεψα στο κεφαλάκι της, τη φίλησα, τη σκέπασα, της είπα
καληνύχτα. Δυο βράδια μείνανε, και θα ’ρθει η μαμά. Μπαμπά, μου λέει όπως
έφευγα, να σου πω κάτι; Στάθηκα με το χέρι στον διακόπτη. Εμείς, μπαμπά,
θα είμαστε μαζί για πάντα; Την κοίταξα. Ναι, αγάπη μου, της απάντησα με τη
φωνή μου όσο μπορούσα πιο σταθερή κι εκείνη γύρισε γρήγορα γρήγορα
πλευρό, για να προλάβει να κλείσει τα μάτια της προτού σβήσω το φως.
Από τη συλλογή διηγημάτων «Τζάμπα η παράταση»
|
