| Εργογραφία: |
ΠΟΙΗΣΗ
1. "Παραμεθόριο Νεκροταφείο" (1983, 1992)
2. "Ο Ιππος των Κυμάτων" (1990, 1992)
3. "Θερινό Ανεμούριο" (1993)
4. "Φαντασιώσεις ενός Οδοιπόρου" (1996)
5. "Ανθολόγιο Πατρινών Ποιητών 1950-1995" (1996)
6. "Χαίρε αιώνα - ίχνη ανθρώπων" (2003)
ΔΟΚΙΜΙΑ
1. Ο Νικόλαος Γύζης , το κρυφό σχολειό και η εποχή του (1999)
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΒΙΒΛΙΩΝ
Δ. Κόκορης "Όψεις των Σχέσεων της Αριστεράς με την Λογοτεχνία στο Μεσοπόλεμο 1927-1936" Αχαϊκές εκδόσεις (1999).
"Δημήτρης Χατζής, μια συνείδηση της Ρωμιοσύνης" Δήμος Ιωαννιτών, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Πάτρα (1999)
ΠΟΛΥΜΕΣΑ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ CD-ROM
Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών (Ι.Τ.Υ) και την Ιερά Μητρόπολη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων (ΙΜΚΑ) ολοκλήρωσε τον Ιούνιο του 2000 το έργο με θέμα: "Αποτύπωση της Ιστορικής Εκκλησιαστικής Κληρονομιάς της Ιεράς Μονής του Μ.Σπηλαίου".
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ
Ποιήματα που έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά και έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Τελευταία αυτή με τίτλο "POESIE GRECQUE CONTEMPORAINE". Dec iles et des muses του Γαλλικού εκδοτικού οίκου AUTRES TEMRS. (2000)
Έχει τιμηθεί σε αρκετές εκδηλώσεις για το έργό του, τελευταία αυτή του περιοδικού "Η ’λως" που ήταν ενταγμένη στο πρόγραμμα του Υπουργείου Πολιτισμού, προσκλήσεις συγγραφέων. (1999)
Κείμενα του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά Ελληνικά και Ξένα περιοδικά καθώς και εφημερίδες όπως: Ελευθεροτυπία, Καθημερινή, Βήμα, Λέξη, Διαβάζω, Εθνικός Κύρηκας (Νέα Υόρκη) κ.λ.π.
Ποιήματά του έχουν παρουσιαστεί στο 10ο και 14ο Συμπόσιο Ποίησης το 1990 και το 1994 αντίστοιχα.
|
| Κείμενο αποσπάσματος: |
ΤΟ ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ
Ο δρόμος κουλουριάστηκε δεξιά, φίδι με την ουρά του να χάνεται στον κάμπο.
Φώτα πολλά, σήματα και ένα βενζινάδικο μας κόβουν τη θέα που είχαμε τότε από ψηλά. Οπισθοχωρήσαμε, κατεβήκαμε παρέες-παρέες από την Αλβανική ενδοχώρα. ’οπλοι, οι χλαίνες μας γεμάτες ψείρες. Τρεις μέρες νηστικοί, σχεδόν ξυπόλητοι ψάχναμε ήλιο. Σταματήσαμε στην βρύση, το νερό μας λίγωνε. Βγάλαμε τις αρβύλες, μαζί με τις μάλλινες κάλτσες ξεκόλλαγε και το κρέας ανάμεσα στα δάκτυλα.
Οι αμυγδαλιές και πάλι ανθισμένες.
Ο Έκτορας τράβηξε για το χωριό, όλη η δόξα μας ένα καρβέλι ψωμί.
Έκανε μερικά βήματα και ακούστηκε η έκρηξη. Έμεινε εκεί, τον χώσαμε πρόχειρα.
Αρκετά μετά φέραμε ένα κομμάτι μάρμαρο να τον φυλάει και ένα καντήλι να το φωτίζει.
Ο δρόμος συνεχίζει να κουλουριάζεται, φίδι με την ουρά του να χάνεται στον κάμπο.
Το βενζινάδικο επάνω στο κεφάλι του. Δίπλα στην μαρμάρινη στήλη ο κάδος, με στουπιά, λάδια και βενζίνες.
Το μάρμαρο με τη δάφνη χάθηκε στα σκουπίδια.
Οι αμυγδαλιές κόπηκαν, η βρύση στέρεψε.
Τι ήθελε ο Έκτορας εκεί μόνος χωρίς νερό, χωρίς καντήλι, χωρίς ανθούς αμυγδαλιάς την άνοιξη.
Η ΔΙΑΘΗΚΗ
ΦΥΛΛΟ ΠΡΩΤΟ
Δεν έχουμε τίποτα
πουλήσαμε και το νερό,
νομάδες στην ιλύ της νήσου Μήλος.
Μας εγκατέλειψαν τα παιδιά.
Μας περονιάζει η φωτιά
και ο καημός
για τα σπασμένα βράχια του Ευξείνου.
Τους αναστεναγμούς της θάλασσας
ακούει μόνο ο εσταυρωμένος.
Ο άνεμος σκορπίζει στις ακτές
προγόνων τα κειμήλια.
Χαρτιά που ο ήλιος εφρυγάνισε
ξεκόλλησαν
τα σωθικά του σύμπαντος.
Η πόλις απειλείται
το φως κρημνίζεται σε σήραγγες
ανδρειωμένων οπλιτών.
Η πόλις απειλείται
τις προγραφές εμπέδωσαν
οι συγγενείς
ευνοουμένων ποιητών.
Η πόλις απειλείται
τα ανοίγματα στο έδαφος
θυμίζουν την ισχύ μας.
Το δέντρο
Τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου το
πλησίαζαν οι κεραυνοί και φώτιζε όλος
ο οίκος.
’λλοτε, στις αρχές της ’νοιξης λέρω-
ναν τα ανθοκάρπια του, φτερά καρδε-
ρίνων, φλώρων, σπούργων. Ξεχείλιζε
φωνές το θαλασσοχώρι καθώς περνά-
γαμε από τη μεγάλη διχάλα του μια τρι-
χια και τυλίγαμε τη σανίδα με μια πα-
λιά κουβέρτα και πηγαινοερχόμαστε με
τα πόδια τεντωμένα για να παίρνουμε
φόρα και αυτό να τρίζει από χαρά ρί-
χνοντας τα άνθη χιόνι.
Τα πρωινά του Αυγούστου, καθώς
οι ναοί του γέμιζαν με ύμνους από τζι-
τζίκια, σέρσεκες, ο ήλιος στο πιο ψηλό
κλαρί του άστραφτε καθρέπτης Σκυ-
ριανός.
Στον εμφύλιο, ήρθε μια συντροφιά
πέρασε από τη διχάλα ένα σχοινί. Τα
πόδια τέντωσαν, το κορμί ξέπνοο να το
πηγαινοφέρνει ο αέρας ώρες δεκαεπτά.
Σιωπή,
Μεγάλη σιωπή, έμπαινε ο χειμώνας.
Το αλυσοπρίονο πήρε μπροστά μασώ-
ντας τον κορμό του κι αυτό μ' ένα παρα-
τεταμένο τρίξιμο σωριάστηκε μ' όλους
τους καρπούς του.
Έτσι σταμάτησε το κλάμα του Πατέ-
ρα που τα βράδια γύρναγε αερικό στις
φυλλωσιές ψάχνοντας το παιδί του.
|
